Letters upon the poetry and music of the Italian opera: addressed to a friend. By the late Mr John Brown, ...

The following character, written by a learned and ingenious friend of the de|ceased Mr BROWN, appeared in a periodical publication a short time after his death.

JOANNES BROWN, Pictor exi|mius, nonis Septembribus anno salutis 1787, Edinae urbis suae nata|lis, diem obiit supremum, anaos natus triginta quinque. Neminem fere vi|rum illo praestantiorem novi, quique magis sive ingenio five arte elucebat. Annos plus decem in Italia, Romae praesertim Florentiaeque, degebat, ip|sis in artium ingenuarum nobiliumque

domiciliis, studia ista quibus ab ineun|te aetate se imbuerat recolens, ad ve|terum sese magistrorum exemplar ef|fingens, eorumque vestigiis inhaerens; avitas artis suae laudes, avitamque dig|nitatem aemulatus. In iis vero studiis tantum indies proficiebat uti 〈 in non-Latin alphabet 〉〈 in non-Latin alphabet 〉 suorum Romae degentium seu aequa|ret seu vinceret praestantissimos. Post labores in Italia peractos, optimarum artium scientia imbutus, Aonioque Musas vertice deducens, Edinam tan|dem suam patriosque lares revisit. Ne|minem fere adhuc Scotia pictorem vi|derat quem suo in gremio fotum pos|set gloriari, quemque simul Graecis artibus Romanisque florentem patriae suae Dii ipsi redonare viderentur. At

non eadem qua decebat gratia, neque eo quo dignissimus fuit honore, patria sua Brounium excepit: Multi quidem viri honesto loco nati, disertissimus quisque, quique artibus liberalibus in urbe liberalissimis studiis affluente stu|debant, Brounium sibi asciverunt co|mitem, amicum adamarunt. Quan|quam vero multorum amicitiam cari|tatemque sibi Brounius conciliaret, at non simul et patrocinium desertae quasi apud Scotos et hactenus incultae disci|plinae consecutus est. Huc accedebat quod pingebat tantum Brounius, neque, ut usu fit, picturis suis colores induce|bat; quippe quem saepe disserentem audivi, colores qui picturis posset fa|ciem prae se antiquam ferentibus indu|cere

praeter Titianum extitisse nemi|nem. Hanc itaque artis suae partem nunquam attingere voluit Brounius, pingendo solum contentus. Hinc quod plerisque patrocinatur, commendatio ei vulgaris defuit; neque quo se libe|rius effunderet ingenio suo spatium est concessum. Pauci enim sunt qui ani|mum pictura pascere inani volunt, cui desunt prorsus pigmenta et blandi|menta ista quibus vulgus hominum adeo captatur. Brounio parva res erat, neque sibi ipse patrocinari vale|bat. Londinum adeundi consilium hinc iniit, ubi morbo correptus pa|triam iterum revisit, animamque heu! inter amicorum lacrymas demum ef|flavit.

Quae a Brounio punctis tenuibus pin|gebantur maxime praecellebant. Nihil quidem his praestantius quisquis un|quam viderit, nihil elegantius, pul|chrius, formosius, dulcius,—limatius nihil neque magis exquisitum. Testis est, formosissima illa formosissimae vir|ginis ********* effigies: Testis est, quam Dominae Keith Stewart imagi|nem Brounius exaravit: Testis deni|que, quae Ducissae de Gordon facies est expressa pulcherrime.

Neque Brounio pingendi tantum facultas aderat, utpote qui et alias li|teratissimus extitit. Latine haud pa|rum doctus, nec Graece, quod nunc usu fit, prorsus nesciebat. Linguam

Italicam mire callebat, suavissimaeque istius loquelae delicias tum perpende|bat criticus, tum collaudabat amator exponebatque. Germanicam quoque linguam Florentiae degens edidicit, penitissimosque sermonis hujusce ner|vosi virilisque fontes accessit. Nihil quidem fere hoc genus non tentavit Brounius, nihil quod tentavit non est consecutus. Grammaticae hinc artis doctissimus extabat, dictionisque inda|gator acutissimus. De judicio electio|neque verborum, de sententiis concin|nandis struendisque, de omni denique orationis elegantia simul et sanitate, disseruit sagacius nemo, neque existi|mavit aequius. Inerat enim Brounio multa ad explicandum facundia, ad

indagandum judicandumque prudentia mira.

Musices amantissimus simul Brou|nius atque solertissimus erat. Carmina Italorum divina et ipsum modulantem audivi, sonosque elicientem dulcissi|mos. Musicam vero contemplationem rationemque adeo percalluit, uti scien|tiam istam bellissimam sibi quasi pro|priam vindicasse, jure videretur. Hac scientia instructus ad linguarum diver|sarum, suae praesertim Italicae, indo|les ac rythmum indaganda accessit, co|namine felici, successu felicissimo.

Non defuerunt quidam, neque ii ineruditi ac plane maligni, qui arro|gantiam

quandam Brounio ac petu|lantiam exprobrabant. Animus scili|cet erectus et excelsus, fortunae no|vercali animose obluctans, speciem scur|rae non facile admittebat; servilioris|que obsequii crimen effugienti pericu|lum est ne plus aequo superbire non|nullis videatur. At nihil magis a Brounii ingenio quam insolentia ab|horrebat, quae liberrime sentiebat li|bere dicentis. Amicis suavissimus, blandissimus, modestissimus, vivebat; simplicissima mente, et vera fide, ejus|que demum indolis nihil five de sese gloriosius jactantis, neque aliorum de|trahentis laudibus.

Summus ab optimis viris, quorum consuetudine usus est, gratissimusque Brounio nostro honos deferebatur. Quin et ipse etiam Burkius Scotiam iterum visens, quum Edinburgum ac|cessisset, Brounium adiit, quippe qui literatissimum eum, optimisque artibus florentem, acceperit. Ad hanc vero famam sustinendam amplificandamque Brounio vita defuit. Honores vire|scentes cito arescent. Quid enim quod ex sanctis amicorum mentis recessibus memoriaejus nunquam exulabit? Quid, quod ante oculos illis semper obverse|tur, pectoribusque Brounii vivat ima|go? Brevis haec gloria atque mortalis est, neque quae apud posteros vigeat. At viventi Brounio, neque in medio

ipso curfu abrepto, summa posterorum laude condecorato, famae gloriaeque aeternitas contigisset. Quoniam vero iniquissimo fato accidit, ut famam sibi superstitem non pepererit Brounius,—amici certe est amico munere fungi—gratissimo illo quidem, sed, eheu, inani!